Glukoza jest to cukier prosty, zbudowany z sześciu atomów węgla. Jest to najpowszechniej występujący cukier w organizmach żywych. Jest to podstawowe źródło energii każdej żywej komórki. Stężenie glukozy w surowicy krwi jest wykładnikiem ogólnoustrojowej przemiany węglowodanowej. Stężenie glukozy jest precyzyjnie regulowane głównie na drodze hormonalnej.

Występowanie glukozurii przy prawidłowym stężeniu glukozy we krwi wymaga potwierdzenia swoistości stwierdzonego wyniku gdyż stosowane metody redukcyjne oznaczenia glukozyw moczu dają dodatnią reakcję również z niektórymi lekami (witamina C, tetracykliny, salicylany) oraz z innymi cukrami (laktozą, fruktozą, galaktozą). Testy papierkowe stosowane do oznaczenia glukozy w moczu są swoiste dla tego cukru i jednak witamina C daje fałszywie ujemną reakcję.

W moczu prawidłowym stężenie glukozy wynosi 0,1-0,8 mmol/l (1-15 mg/dl) i jest niewykrywalne stosowanymi paskami testowymi. Glukoza jest całkowicie resorbowana kanalikach bliższych (proksymalnych) a stężenie progowe we krwi przy którym w moczu pojawia się glukoza wynosi około 180 mg/dl.

Jednostki tradycyjne: <15 mg/dl
Jednostki SI: <0,84 mmol/l

Wartości podwyższone:

• Przekroczenie progu nerkowego dla glukozy,czyli stężenie glukozy we krwi wynosi ponad 10 mmol/l (180 mg/dl). Ilość wydalanej wówczas z moczem glukozy u chorych na cukrzycę odzwierciedla wartość glikemii.
• Uszkodzenie kanalików nerkowych
• Wrodzony defekt cewki proksymalnej zespół Fanconiego
• Gruczolaki z komórek dokrewnych przysadki
• Po wstrzyknięciu adrenaliny (przejściowo podnosi poziom cukru we krwi)