Jestem mamą 7 letniego chłopca (rocznik 2009) z autyzmem atypowym. Ze względu na alergię i astmę lekarz alergolog zalecił leczenie sanatoryjne. Pod koniec zeszłego roku (2015) złożyłam wniosek do sanatorium. Wkrótce syn otrzymał skierowanie. Pobyt w uzdrowisku i zalecone zabiegi dobrze wpłynęły na stan zdrowia mojego dziecka. Lekarz sanatoryjny przy wypisie zalecił coroczne pobyty w sanatorium.

W związku z tymi zaleceniami zamierzałam złożyć wniosek o leczenie sanatoryjne w kolejnym roku. W warszawskim oddziale NFZ dowiedziałam się, że dzieci powyżej 7. roku życia jadą do sanatrium same i tam mają zapewnioną opiekę. Sądziłam, że skoro syn ma orzeczenie o niepełnosprawności z zaznaczeniem, że wymaga stałego wsparcia rodzicia, będę mogła mu towarzyszyć w sanatorium lub będzie miał tam właściwą opiekę, adekwatną do jego potrzeb, by mógł skorzystać z zabiegów i z zajęć w przysanatoryjnej szkole. Niestety, okazuje się, że gdybym złożyła wniosek i wspomniała w nim o orzeczniu, byłby on odrzucony. Mogłabym ewentualnie otrzymać jedynie skierowanie z NFZ na same zabiegi w uzdrowisku, ale w ten sposób moje dziecko starciłoby możliwość uczęszczania do szkoły przez 3 kolejene tygodnie. Oczywiście takie rozwiązanie jest dla mnie nie do zaakceptowania. Sanatoria nie są przygotowane na przyjęcie dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, nie zatrudniają asystentów, którzy mogliby zapewnić im fachową opiekę i uniemożliwiają realizajcę zaleceń lekarzy.

Okazuje się, że jedynie dzieciom z mózgowym porażeniem dziecięcym może w sanatorium towarzyszyć rodzic. Dzieci z innymi problemami nie mogą liczyć na leczenie sanatoryjne oraz na niezbędne wsparcie. Mój syn nie może skorzystać z zaleconego przez lekarza leczenia sanatoryjnego ze względu na autyzm.

Sytuacja ta jest przykładem dyskryminacji i wykluczenia dzieci z niepełnosprawnością. Odbiera się im prawo do leczenia. Budzi to mój głęboki sprzeciw i niezgodę na takie traktowanie dzieci, szczególnie tych, które wymagają szczególnego wsparcia.